دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای کیسه‌ ای است. هول هولکی و دم دستی، برای رفع تکلیف، اما خستگی ات را رفع نمی کنند. دل آدم را باز نمی کند. خاطره نمی شود!

دوستی با بعضی آدم ها مثل خوردن چای خارجی است، پر از رنگ و بو. این دوستی ها جان می دهند برای خاطره های دم دستی. این چای خارجی را می ریزی در فنجان، می نشینی با شکلات فندقی می خوری و فکر می کنی خوشحال ترین آدم روی زمینی. فقط نمی دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می شود رنگ قیر… سیاه…

دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است. باید نرم دم بکشد. باید انتظارش را بکشی. باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی. باید صبر کنی آرام باشی و مقدماتش را فراهم کنی. باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک خوب نگاهش کنی. عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی اش و زندگی کنی.